Het is inmiddels 30 jaar geleden toen ik in de zorg voor het eerst werd geconfronteerd met de computer als handig medium. Ik werkte in het Dijkzigt en daar was een geweldig computernetwerk, waarin de verpleegkundige de lab-uitslagen kon opvragen en een röntgenaanvraag kon doen. De computer was voorbehouden aan de hoofden en sub-hoofden. Ik keek wel over hun schouder mee, maar durfde geen knopje aan te raken. Ik dacht dat dan alles zou ontploffen!
Al snel kwam er ook bij mij thuis een computer en leerde ik ermee omgaan. En ja, het kwam nogal eens voor dat ik met een druk op de knop alles kwijt was. Het heeft me in het begin heel veel frustratie gekost. Daar kampte iedereen mee. De technologie had nog een slag te slaan.
Terwijl voor mij de computer uitgroeide tot een handig medium heb ik nog erg lang deelnemers in mijn groepen gehad die nog niet met de computer overweg konden. Zij smeekten me of ze alle opdrachten met de hand mochten schrijven. Ik spreek over 9 jaar geleden. Ik weet het nog goed, omdat ik toen net voor SVOZ ging werken. In het begin was ik nog coulant en mochten ze het met de hand uitwerken als ze maar netjes schreven. Al gauw heb ik dat toch afgeschaft. De deelnemers moesten zich ontwikkelen voor de toekomst, dus hup aan de slag.
Nu geef ik les aan groepen met hun laptop of tablet voor hun neus, openen ze hun digitale leeromgeving en typen de aantekeningen van de les gelijk uit. Als een deelnemer mij een vraag stelt, zoekt de andere deelnemer het antwoord al op internet. Zo word ik niet alleen ingehaald, maar ook nog gecontroleerd. Hier en daar schieten sommige deelnemers een beetje door.
Het valt mij soms op dat deelnemers vergeten dat er ook nog een boekenpakket zit bij hun studiemateriaal. Dan krijg ik hele vervreemde antwoorden bij een opdracht. “Wat is je bron geweest?”, vraag ik dan. “Google” zeggen ze. Google is geen bron. Dat is een zoekmachine en jij, wij moeten leren hoe daarmee om te gaan. Niet alles wat je op Google vindt klopt. Ik geef ze soms het voorbeeld van een oud-leerling. Zij had met pijn en moeite haar eindscriptie gemaakt over CVA. Ik gaf het net een zesje. Haar trotse papa zette deze scriptie online en deze zweeft nog steeds ergens op de digitale snelweg. Wat daar in staat, is helaas niet allemaal waar.
Hoe dan ook, voor mij is het lesgeven er leuker op geworden. Moest ik 4 jaar geleden nog stukjes van televisieprogramma’s kopiëren op DVD. Kijken we nu naar stukjes van Uitzending gemist of laat ik Dr. Erik Scherder iets uitleggen uit de Universiteit van Nederland. Kan hij beter dan ik.
En als ik deelnemers een opdracht geef tijdens de les, leren we samen welke sites bruikbaar zijn. Ook de app’s zijn geweldig en behoren nu toe aan de meeste smartphone’s van de deelnemers.
Maar dan opeens verandert deze digitale juf als een blad aan een boom als ik met de deelnemers beroepsgericht ga rekenen.
GEEN REKENMACHINE.
Een hele klas kijkt mij glazig aan. Waarom dan niet? Ook niet de Nursing-app?
NEE. Rekenen doe je met een papiertje en een pennetje. Ook dat heb ik nu voor het laatst gezegd.
Heel voorzichtig vind ik nog steeds dat deelnemers zonder hulpmiddelen moeten kunnen rekenen.
Maar ook die tijd gaat voorbij.
Annelies van Breukelen, docent SVOZ – verpleegkundige & mantelzorger