Mijn grootste hobby is kleding maken. In iedere stad waar ik les geef zoek ik uit waar een lapjeswinkel is. Het is een onschuldige verslaving. Ik heb inmiddels een Billy vol met lapjes. Volgens mij moet ik fulltime aan de slag om daar binnen een jaar kleding van te maken.
Het ligt er rustig. En soms krijg ik de geest en dan maak ik de mooiste topjes, jasjes of colberts. Nee, broeken kan ik niet. Een paar keer geprobeerd, maar het kruis zat steeds op half zeven.
Het naaivak heb ik van mijn moeder geleer (dezelfde moeder waar ik eerder al over schreef). Maar de doelstelling van mijn moeder was echter anders dan die van mij. Haar doelstelling was “goedkoop”. Mijn moeder was van “oud maak, nieuw maak”. En daar kon ze bijzonder creatief mee om gaan.
Thuis hadden wij een winkel en de etalagestof van seizoen één werd het jurkje voor mij in seizoen twee. Met randjes en kantjes wist mijn moeder er altijd iets bijzonders van te maken. En stof zat, dus mijn dikke vriendin kreeg precies zo’n jurk. Hoe leuk kan het zijn!
Met al die ervaring in huis zoek ik naar een manier om mijn hobby te combineren met mijn werk.
Laatst ontdekte ik PDL-kleding. Dat lijkt mij wel iets PDL-kleding maken. Kleding voor mensen die gekluisterd zijn aan een rolstoel of bed. Maar die wel netjes gekleed voor de dag willen komen. PDL staat voor Passiviteit van het Dagelijks Leven. Toen ik eind tachtiger jaren in het verpleeghuis werkte duwden we de cliënten in het driedelig pak. Ja, duwen, met pijn en moeite voor de cliënt. Toen al vond ik het beschamend. Maar er werd gezegd: ”de familie wil het zo graag”.
Gelukkig is daar nu veel aan veranderd. Als een cliënt (of familie) een driedelig pak aan wil, maar hij is te stram om dit aan te doen, dan wordt geadviseerd om de rug open te knippen en klittenband aan te brengen. In een rolstoel is er niets van te zien. De cliënt kan het makkelijk aan doen en het staat daarnaast extra netjes. Ook is het heel efficiënt om het zitgedeelte uit de broek te knippen. Zo kan je een broek verwisselen zonder dat de cliënt de rolstoel uit hoeft.
Wanneer cliënt of familie de kleding wil laten aanpassen verwijzen we, in het verpleeghuis waar ik werk, naar de “Turk” aan de overkant. Die is inmiddels gespecialiseerd in PDL-kleding. En nog lekker goedkoop ook.
Ik kan het niet zo goedkoop als de “Turk”. Dus droom ik maar lekker verder. En hoop ik dat er eens een vrouw bij mij aanbelt in een rolstoel en een PDL-bruidsjurk wil. Dan ga ik helemaal los en wordt zij de mooiste sprookjesbruid die de bruidegom kan wensen. Eén keer hard trekken aan de jurk en het is uit. Hoe sexy kan het zijn?
Annelies van Breukelen, verpleegkundige, mantelzorger en docent bij SVOZ