Als verpleegkundige en verzorgende hebben we vaak onze ideeën over mantelzorg. Het is een standaard discussie in de les. Wat mag je van mantelzorgers verwachten, wat kan je van ze verwachten? Doet een dochter het altijd uit liefde, of is er juist een pijnlijk verleden waardoor het contact kil en afstandelijk is geworden? Waarom wast de ene mantelzorger wel de kleren van de cliënt en de andere mantelzorger niet? Waarom is bij die ene cliënt het koelkastje altijd gevuld en bij de andere cliënt niet? Ga zo maar door. Is dat slechtheid, onkunde, gebrek aan communicatie?
Het is leerzaam wanneer je er zelf voorstaat om mantelzorger te zijn. Vooral als je merkt dat mantelzorgen niet zo vanzelfsprekend is als je zou hopen. Dus wilde ik in dit stukje mijn mantelzorgervaring maar eens delen.
Samen met mijn twee broers mantelzorgen we er op los voor ons moedertje van 91 jaar. Hoewel we het met liefde doen ervaren we alle drie hoe moeilijk het bij tijd en wijlen is.
Punt 1: Wij zijn het gedrieën niet met elkaar eens.
De een vindt het het allerbelangrijkste dat moeders eet, de dat moeders onder de mensen is en de derde vindt het belangrijkst dat moeders voldoende beweegt. En wat wil moeders, moeders wil niet meer zoveel. Ze vindt het al erg genoeg dat de kinderen hebben besloten dat moeders beter in een aanleunwoning kan gaan wonen en haar vertrouwde huisje verlaat. En dan bemoeien ze zich ook nog met van alles en nog wat.
Punt 2: Afspraken maken.
- Wie deed ook alweer de was? Jij toch? Nee, ik doe alleen de witte was! Huh??
- Wie brengt haar naar activiteiten? Jij toch? Ja, maar als de zon schijnt wil ik wel graag naar de camping! Dus ….
- Wie doet de boodschappen? Jij toch? Ja, maar ik kom maar 1x per week dus jij moet nog wel blijven controleren of er tussentijds nog wat bijgehaald moet worden!
- Wie koopt een nieuwe borstprothese? Mijn broer? Oké?!? Hij heeft meer tijd maar heeft er natuurlijk geen verstand van. Cup-maat te groot. Ze was 10 kilo afgevallen, weet je nog!
- Ik ga met moeders naar de dokter! Waarom? Er is toch niets aan de hand? Maar ze is misselijk? Dat komt omdat ze zich verveelt. Dat komt omdat ze slecht eet. Dat komt omdat ze niet beweegt!!! Daar gaat de dokter heus niets aan doen. Ik ga toch! En wat heeft de dokter gezegd? Zei ik toch!!
Punt 3: Wat laten we over aan de zorgverlening.
Die kunnen haar toch ook naar activiteiten brengen? Die kunnen voor haar toch ook eten regelen? Kunnen die haar niet stimuleren om te gaan lopen? Moet ze naar de fysiotherapie?
Maar gelukkig, tussen al die eigenwijze goedbedoelde bemoeizucht is er één de aller eigenwijste en dat is mijn moeder. Die neemt de regie over haar eigen leven. Die eet alleen maar slaatjes, loopt per dag hooguit 10 stappen achter haar rollator van bed naar tv en wil wel naar de gym gebracht worden maar ergert zich vervolgens aan het ongezellige clubje oude mensen wat daar zit.
Dat is mijn moeder en daarom mantelzorgen we zo graag voor haar.
Annelies van Breukelen, verpleegkundige, mantelzorger en docent bij SVOZ