Wat doe je als docent als je geen rijbewijs hebt en het OV-staakt?
In heb gekozen voor een overnachting in Utrecht, want ik moest lesgeven bij de SVOZ en dat is vanuit Schiedam wel erg ver fietsen. Ik besloot een bed & breakfast te nemen, slechts 15 minuten fietsen vanaf de SVOZ en toch midden in de natuur. Op internet was ik al helemaal verliefd geworden op het prachtige herenhuis. Ik moest wel douche en toilet delen. Dat doe ik liever niet, maar ik vond dat ik niet te kieskeurig moest zijn.
Dus ik vertrok maandag naar Utrecht. Aldaar pakte in de OV-fiets en fietste in een heerlijk zonnetje Utrecht uit en de natuur in. En daar aan het einde van de oprijlaan doemde het herenhuis op. Ik fietste wat onbeholpen over het kiezelpad, wat duidelijk ingericht was voor auto’s. Twee grote honden kwamen mij dreigend blaffend tegemoet. Ze hadden blijkbaar nog nooit eerder een OV-fietser het herenhuis zien benaderen. Mijn hart klopte in mijn keel, maar voor het herenhuis zat de heer van het huis en riep geenszins zijn honden terug. Ik concludeerde: “blaffende honden bijten niet”. En toen ik voor de heer mijn fiets stalde kreeg ik precies dat als antwoord terug.
Zijn dochter (ongeveer 30 jaar oud) wees mij de kamer. Klein en smaakloos ingericht. Tenzij je helemaal uit je bol gaat van oude troep. Dat kan ik soms ook wel waarderen, maar dan moet het wel heel zijn. Hier en daar hing er een spijl half uit het bed en het kraakte. Je kan zeggen, het huis was in authentieke staat. “Een bijzonder huis” zie ik tegen de dochter. Er kwam een kort en wat verveeld verhaal uit haar mond over historie die ik niet helemaal kon volgen en zeker op internet ook niet terug te vinden was.
“Of de televisie het vanavond ging doen, was en gok”, zei ze. “Dat komt door de tralies bij de ramen.”
Tralies aan de buitenkant vond ze raar, die horen toch aan de binnenkant te zitten??
Ik keek haar schaapachtig aan. Meende ze dat nu serieus?? Als je een pand bezit uit de 17de eeuw dan moet je toch weten dat binnen pas veilig was als de boze buitenwereld niet binnen kon dringen. Zij associeerde tralies met een gevangenis, maar daarvoor waren te mooi. Namelijk symmetrisch met de ruitvorm van het raam. En het pand had nooit als gevangenis dienst gedaan. Het ging mij steeds meer dagen. Deze heer en dochter bewonen niet echt het huis uit liefde voor het huis en de historie, maar waarschijnlijk om de paarden eromheen. De dochter liep dan ook in paardrijkleding toen ze mij wegwijs maakte. De badkamer leek wel een balzaal. Een ruimte alsof je er echt collectief tegelijk gebruik van zou maken. De volgende morgen gebruikte ik in mijn eentje de douche waar een armetierig straaltje koud-warm-koud-warm-koud water uit kwam.
“Of ik ’s ochtends kon ontbijten”, vroeg ik. “Vanaf 9.00 uur, maar liever om half tien, want ze moest nog boodschappen doen”, Zei ze verveeld. Dat ging dus niet door, want ik moest om 9.00 uur al bij de SVOZ zijn om examens af te nemen. Maar belachelijk vond ik het wel. Je gaat toch kijken of je je gast kan helpen, al is het maar een banaan of een boterham met pindakaas. Maar het kwam niet in haar op om zich zorgzaam op te stellen. “De paarden kregen vast nog de stukjes brood, die ik best lekker had gevonden voor ontbijt”, dacht ik. Ik had nog een mueslireep in mijn tas, dus dat moest dan maar volstaan als ontbijt.
Ik heb slecht geslapen, hoorde de heel de nacht piepen en kraken van ‘van alles’ in het grote huis. Ik was blij dat ik op mijn fietsje naar de SVOZ kon. En de deelnemers zaten vol spanning te wachten op het examen. Mooi op tijd, extra vroeg vertrokken, files getrotseerd. Maar ze waren er! Heerlijk, mijn schooldag kon beginnen.