De liefde was nog maar net begonnen
Morgen zou ik weer de wijk in gaan..
Ik kreeg de avond ervoor nog een berichtje van mijn subhoofd: Let op, mevrouw X is een kwetsbare dame op leeftijd. Douche zich in bad en houdt zich vast aan een touw. Ik stelde mij een fragiel klein eenzaam gerimpeld dametje voor, maar van dat touw kon ik mij geen voorstelling maken.
En daar stond ik dan, de laatste client van mijn dagdienst, voor residentie Y. Als er ergens residentie voor staat dan weet je dat het sjieke boel is. Ik heb het flat nog zien bouwen en was gelijk jaloers op de mensen die daar gingen wonen, want het uitzicht is fantastisch.
De deur werd open gedaan door haar man, dus die eenzaamheid kon ik wegkruisen. In de woonkamer zat een rijzige stevige oude dame. Slecht horend maar pienter. Toen ze ging staan bleek ze een kop groter dan mij. Ze liep nog achter een rollator, wel moeizaam.
Haar man was erg behulpzaam, hielp haar met uitkleden en zette zijn stevige handen op de blootte dijen van mevrouw om haar te helpen met de draai naar de badkamer. Je zag echt dat zij die handen op haar dijen ontving als vertrouwd, liefdevol.
Op de rand van het bad had meneer eigenhandig een soort draaischijf gemaakt en aan de muur had hij het touw gespijkerd. Ik hoefde alleen maar de benen een beetje mee op te tillen en dan zat ze op de rand van het bad. Daar pakte ze de handgreep en ze stond klaar om gedouched te worden. Tijdens het douche vroeg ik haar nieuwsgierig of ze al lang in de residentie woonde. En toen kwam het hele verhaal:
Ze had hem 17 jaar geleden leren kennen bij senior zwemmen. Zij was weduwe en hij was nooit getrouwd geweest. Ze stelde voor dat zij best wel wat verstelwerk voor hem wilde doen. En toen kwam hij bij haar langs voor een lusje aan de theedoek. Ze had voor de gelegenheid al een gebakje in huis gehaald en maakte koffie met slagroom. Ze vertelt het met zoveel passie alsof het gisteren is gebeurd. En zo waren ze steeds meer naar elkaar gegroeid. En na drie jaar vroeg hij haar ten huwelijk en is ze bij hem ingetrokken in de residentie. Zij is nu 96 en hij 83. Leeftijd doet er nu niet meer toe.
Bij het afdrogen zag ik een vers litteken boven haar linker borst. “Een pacemaker”, zegt ze. Ik begreep het meteen. Dat hart moet nog even blijven kloppen voor hem die zo zorgzaam voor haar is. Na het douche schrijf ik rapport en zie dan pas dat er maar één keer per week zorg komt in huis.
“We doen alles nog zelf en samen”, zegt ze dan. Ze kijken elkaar liefdevol aan. Hij douchede haar ook nog voor kort, maar door een liesbreuk was daar een einde aan gekomen. Hoe liefdevol (niet klef, niet gemaakt, maar echt) ik die twee zag was zo prachtig!
Daarom doe ik dit werk. Levensverhalen ontmoeten!
En daarom ga ik er ook nog een tijdje mee door.